Het is alweer ruim een maand geleden dat de International Andrea Mantegna Prize werd uitgereikt Mantova, Italië. Helaas kon ik daarbij niet aanwezig zijn en dus werd de prijs opgestuurd. Maar dat ging wel met de nodige hindernissen.

4 November jongstleden was de uitreiking van de International Andrea Mantegna Prize zoals ook te zien is op de plaquette en de prijs zou direct erna worden opgestuurd.

Nu is er voor het opsturen natuurlijk een adres nodig waar het naar moet worden opgestuurd en dat was niet bekend bij de organisatie. Naar aanleiding van een e-mail over de foto’s van de prijsuitreiking kreeg ik op 8 november een antwoord hierop: binnen twee dagen zou ik kunnen aangeven waar de prijs naar toegestuurd moest worden en de kosten die hiermee gepaard zouden gaan.

Uiteindelijk kwam de bewuste e-mail op 14 november (dus enkele dagen later dan gepland. Direct diezelfde dag heb ik de informatie verstrekt en het benodigde geld overgemaakt voor het opsturen van de prijs.

En toen was er vooral stilte.
Gedurende het hele proces van de prijs had ik mijn twijfels of het niet gewoon om geld-uit-de-zak-klopperij zou gaan. Het feit dat er nu geen pakketje werd thuis bezorgd en er verder ook geen communicatie was, bevestigde min of meer mijn vermoeden.

Op 30 november, twee-en-een-halve week later, besloot ik opnieuw een e-mail te schrijven met de opmerking dat ik nog niets had ontvangen en of er wellicht iets was mis gegaan.

Vrijwel direct kreeg ik hierop een antwoord met de mededeling dat er meteen contact zou worden opgenomen met het postbedrijf en dat het pakket – en dus de prijs – de week er op in mijn bezit zou zijn.
Inmiddels nam ik dat toch wel lichtelijk met een korreltje zout, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Zaterdag 9 december bleek de postdienst bij mij aan de deur te zijn geweest, maar had me niet thuis aangetroffen. Zou het dan toch?
Het pakket zou niet nog eens worden aangeboden en zou moeten worden opgehaald bij een postagentschap bij mij in de buurt. Dat kon op de eerstvolgende werkdag vanaf 15.00 uur.

Die eerstvolgende werkdag was maandag 11 december, maar aangezien het die dag zo enorm sneeuwde (met code rood afgegeven door het KNMI) besloot ik dinsdag 12 december het pakket op te halen.

Aangekomen bij het postagentschap, welke in een Albert Heijn zit, gaf ik het briefje af met de mededeling dat ik een pakketje kwam ophalen. De medewerkster liep naar achteren om het op te halen, maar dat duurde toch wel rijkelijk lang. Na een tiental minuten kwam ze terug met de mededeling dat er geen pakket voor mij lag. “Op z’n minst een vreemde zaak”, zo zei ze zelf, want het briefje van de pakketdienst had toch duidelijk de stikker van dít postagentschap. Ze besloot daarop in de computer te kijken en kwam tot de ontdekking dat het pakket bij een andere vestiging lag. Ze bood haar excuses aan dat het niet bij hen was afgeleverd.

In de hoop het pakket nu wel aan te treffen bij het andere postagentschap, stapte ik in de auto en reed naar de binnenstad.
Opnieuw gaf ik het briefje aan de medewerkster, waarop zij vroeg of het pakket vanuit het buitenland kwam of dat het verzonden was binnen Nederland. “Als het pakket is wat ik denk dat het is, dan komt het vanuit Italië”, antwoordde ik.
Achter de balie stonden een aantal kasten en van één van kasten opende de medewerkster de deuren. Daar lag een aantal pakketjes te wachten op de gelukkige ontvangers, maar die van mij lag er niet bij. “Sorry meneer, uw pakket ligt hier niet.”
“Dat is vreemd, aangezien de medewerkster van het andere postagentschap in de computer heeft gezien dat het wel degelijk hier moet zijn”. Opnieuw werd de kast geopend, alsof het pakketje stiekem er nu wel zou liggen, met natuurlijk dezelfde uitkomst: het was er niet.

“Ik zal ook nog even in de computer kijken.” Na wat gegevens te hebben gevraagd, die overigens ook op het briefje stonden, kwam ook zij tot de conclusie dat het pakket bij deze vestiging moest liggen. Opnieuw ging de kast “buitenland” open en werd weer gesloten met een ietwat vertwijfelde blik op het gezicht van de medewerkster.

“Misschien ligt het pakketje in de kast “binnenland”?”, opperde ik. En jawel, op het moment dat die kast werd geopend, zag ik direct het pakket liggen, op ooghoogte van de medewerkster. Zij zag het nog niet meteen en met wat kleine aanwijzingen vond ook zij het verloren gewaande pakketje. “Hihi, er staat doosje op!”, kirde ze. “Dat klopt, dat is mijn achternaam.” Enigszins beschroomd overhandigde ze me het felbegeerde pakket en na mijn handtekening te hebben gezet, vertrok ik naar huis.

Eindelijk had ik het dan in mijn handen: de eerste internationale prijs! Alles bleek dus toch écht waar te zijn geweest en dat gegeven biedt meteen perspectieven voor de Biennale of Nations in Venetië, maart 2018, waar ik Nederland mag vertegenwoordigen en die door dezelfde curator wordt georganiseerd.

Eerdere berichten over de prijs:
Foto’s uitreiking
Vandaag de uitreiking
Geen acte de présence
Benodigdheden opgestuurd
Verifiëren en dingen regelen
Eerste e-mail